Het einde van de dictator vormt altijd een nieuw begin voor een regiem.

Het einde van de dictator

vormt altijd een nieuw begin voor een regiem.

 

 

We schrijven 1989 als Roemenië zich op gewelddadige wijze ontdoet van Nicolae Ceausescu en zijn vrouw.

 

De beelden van deze omwikkelingen liegen er dan ook niet om. Maar wat is er sindsdien werkelijk veranderd?

De armoede ond

er de Roemenen draaft voort, en ook daar maken de regels dat alleen de meest criminelen blijvend mogen profiteren van de vruchten van hun arbeid.

De wereld beweegt zich zichtbaar en feitelijk al eeuwen in dezelfde richting. De armen worden armer en de rijken worden rijker! Dit betekent dat niet alleen de kloof tussen armoede en rijkdom steeds groter wordt, maar dat er geen overheid of staatshoofd is die in staat is hiertegen iets te ondernemen.

Het vervangen van de spelers is eigenlijk het vervangen van wat motoronderdelen die de motor in staat blijft stellen te draaien zoals deze draait. Een normaal verstand zou als volgt redeneren: als er wereldwijd werkelijk zoveel stuurlui aan het roer van het schip zouden staan, en daarbij ook nog eens eigenhandig de richting willen bepalen, hoe kan het dan dat het schip op de koers blijft varen die het vaart?

 

 

Juist, dat kan dus in werkelijkheid helemaal niet, en het is dus per definitie zo dat er in werkelijkheid ook zoiets niet tot stand gekomen is.

 

 

We mogen dan juichen wanneer er in onze ogen ongeliefde personen hardhandig van het toneel worden geruimd, maar dit gejuich kan nooit luid genoeg zijn om de stem van ons werkelijke weten te overschreeuwen. Ons weten weet namelijk dat de armen steeds armer worden en de rijken steeds rijker. Dat weet het al jaren.

 

 

Ons weten bevestigd dan ook het Bijbelboek Prediker dat stelt: er is niets nieuws onder de zon.

 

 

Waarvan akte!