De val van de dollar is net zo zeker

De val van de dollar is net zo zeker

als de noodzaak van Wereldoorlog III

 

 

De berichtgeving is eenvoudig en onontkoombaar. Hoezeer men ons ook probeert te overtuigen van de complexiteit van het huidige stelsel, het gezond verstand doorziet niet alleen de gesponnen leugens, maar beseft dat ieder web, hoe ingewikkeld ook, bestaat en hangt aan één draad.

Nu de dollar (de wereldstandaard) in vrije val is, wordt het steeds meer duidelijk hoe groot de leugens van de Europese unie en de daaraan gekoppelde banken zijn.

Maar het is vooral het comment onder het filmpje dat me inspireerde tot het schrijven van mijn laatste artikel van vandaag.

Het comment gaat over een gesprek, ergens in een Amerikaanse huiskamer, tussen een moeder en een verontrust kind. Het is een comment als dit die me terug doet vallen in de spelonk van de realiteit van alledag, een eenvoudige tekst als dit die me doet beseffen wat het is dat mensen zo vastgespijkerd op hun plek houdt. De dodelijke combinatie van liefde en zorg …

 

 

‘Ik heb mijn moeder verteld over een probleem als dit, maar het was haar reactie die het probleem dat we werkelijk zien in volle glorie verlichtte. Ze antwoordde dat ze wel grotere dingen kon bedenken die haar zorgen baarde, en vertelde me ook dat ik moest ophouden met me druk te maken om zaken die onveranderlijk van aard zijn. Ze is 56. Misschien zou je naar een baantje moeten zoeken binnen de politiek, antwoordde ze, en leverde daarmee voor mij het bewijs dat ze werkelijk niets begrijpt van de globale politiek die voor dit alles verantwoordelijk is. Op de een of ander manier zijn we allemaal onderdanig gemaakt of geworden, en op de een of andere manier zullen daarom uiteindelijk het punt bereiken waarop we ons alleen nog maar af kunnen vragen hoe we het zover hebben kunnen laten komen! Het is onze eigen onverschilligheid die de wereld heeft geschapen waarin we nu gedwongen zijn te leven!’

Ik stel me dat moment in de tijd voor waarop het gesprek plaats vond, ergens in Amerika. Twee voor mij totaal onbekende personen en hun stemmen die zich op hun plek van de wereld uitspraken. De moeder die haar kind wil beschermen door te stellen dat je je maar beter uitsluitend met die zaken bezig kunt houden waarop je daadwerkelijk invloed hebt, het kind dat deze beredenering enerzijds begrijpt, maar aan de andere kant inziet dat het juist deze houding is die de spijkers vormen waarmee het huidige slavenschip bijeen wordt gehouden.

 

 

Weten dat dit gesprek, in dat deel van de wereld, op een bepaalde tijd daadwerkelijk plaats had, doet me als niets anders beseffen hoe breekbaar alles is, en hoeveel oprechte redenen er bestaan voor het in stand houden van de zaken die ons onderdrukken en ons leven nagenoeg onmogelijk maken.

En het klinkt me bekend genoeg in de oren om toe te geven dat ook ik zulke woorden gesproken heb toen ik de wereld nog uitsluitend door mijn eigen bril bezag – die tijd ligt achter me – ver genoeg achter me om me niet meer het precieze moment te herinneren – maar wel te beseffen dat de smaak er nog is.

Was die maaltijd er nog maar, was dat moment nog maar in stand … Maar de enigste constante in dit leven is nu eenmaal de verandering, zo zeker als de meeste van onze bewegingen maar de schijnbeweging zijn van de stilstand.