Het budget van de Nederlandse overheid ten aanzien van armoede bestrijding: 32.000.000.000 euro!

Het budget van de Nederlandse overheid

ten aanzien van armoede bestrijding:

32.000.000.000 euro!

 

 

Ja, in een land dat misschien nog wel het rijkst is aan overheidsfabels is het niet verwonderlijk dat ondanks het budget van 32 miljard euro steeds meer Nederlandse kinderen in armoede opgroeien.

De SP bracht hieromtrent onlangs enige berichtgeving naar buiten en noemt het aantal kinderen dat in armoedige vaderlandse omstandigheden opgroeit dan ook ‘zorgwekkend.’

Ikzelf deel die mening helemaal niet moet ik zeggen, maar noem liever het aantal schapen en nablaters dat nog gelooft in de overheid en diens boodschappen zorgwekkend.

 

 

Want, laten we eerlijk zijn, terwijl iedere Nederlander met eigen ogen zien kan dat het bergafwaarts gaat met de welvaart, zien kan dat ouderen van hun pensioen en sociale stelsel worden beroofd, zien kan dat de gehandicapten en chronisch zieken steeds meer worden bestempeld als een onacceptabel kostenplaatje, en ook steeds meer Nederlanders deze ziekelijke gedachtegang overnemen en zelfs vinden dat kinderen teveel ‘geld’ kosten en dat de overheid maar eens moet ingrijpen met betrekking tot het overbodig fokken van al die wellustige Nederlanders (tweede comment onder aan deze pagina!), vindt dezelfde Nederlander het geen probleem dat er maar het liefst 32 miljard euro in de kas zit van de vaderlandse ‘armoedebestrijders’ en terzelfder tijd steeds grotere delen van het land naar de voedselbank worden verwezen.

Het zijn dan ook berichten als deze die mijn weerzin tegen Nederland en haar godvergeten mentaliteit dagelijks tot ongekende hoogten laten groeien. Iedere keer opnieuw dat ik me voorgenomen heb dat mijn walging en afkeer van dit volk niet nog groter kan, bewijst een nieuwe dagelijkse ontwikkeling het tegendeel.

Of het nu om Washington tegen de Amerikanen gaat of het is hier: overal zien we hetzelfde principe standhouden. De wil van een volk dat zichzelf machteloos waant tegenover de wil van een elitair klein groepje perverselingen dat lachend baantjes trekt in de weergaloze rijkdommen van hun roofschatten.

 

 

Een volk dat kruipt en zich alleen nog maar durft te bedienen van de duizend-en-een uitvluchten die het rijk is om vooral geen verandering tot stand te brengen.

Tja, zo gewonnen, zo geronnen, zeg ik dan maar!