Het einde van de elite journalistiek
Eindelijk is het dan zover. De grote nieuwsorganisaties geven meer en meer toe dat zij de strijd hebben verloren met betrekking tot de nieuwsvoorziening en het vormen van de publieke opinie. ‘Iedereen kan nu tegenwoordig nieuws maken,’ luidt zo ongeveer de klacht.
Ik wist aanvankelijk niet wat ik hoorde en dacht er een moment over na. ‘Nieuws maken?’
Dat klinkt naar zoiets als ‘koffie zetten.’ Iedereen kan met een aantal middelen koffie zetten.
Normaal gesproken gebeuren er zaken in de wereld en doen ooggetuigen verslag van die gebeurtenis. Maar dat is al tijden niet meer zo. De nieuwsorganisaties waar we vandaag de dag mee te maken hebben nemen zich niet alleen het monopoly om erover te mogen verhalen, erger nog, meer en meer zijn zij verantwoordelijk voor het ‘maken’ van de gebeurtenis.
Zij hebben hiervoor het geld en de middelen. Maar de komst van het internet heeft aan die voorsprong een drastisch einde gemaakt en steeds vaker worden de grote nieuwsorganisaties gedwongen om terug te vallen op gebeurtenissen die door ‘de kleine man’ in kaart of onder de aandacht zijn gebracht. En dat is maar goed ook. Het tijdperk van censuur en elitaire leugens staat op instorten. Natuurlijk is dat voor velen een onaangename gedachte – immers, wat volgt hierna?
Met aan de andere kant: kan het nog erger worden dan dit? Een maatschappij die gedicteerd wordt door ‘hoogleraren journalistiek en media-psychologen’ of journalisten die geen vragen meer durven stellen en slechts nog de elitaire leugenaars citeren moeten we immers niet willen, laat staan nog langer gedogen.
Of het nu gaat om de economische leugens, de verkapte propaganda voor de farmaceutische industrie, het klakkeloos overnemen van de wetenschappelijke onmogelijkheden van ‘911’, de leugens met betrekking tot ‘the war on terror,’ het zinnige verstand pikt het niet meer en de horde mensen die hun bestuurders levend wil stropen wordt groter en groter.
De NCRV maakte onlangs een documentaire over de ‘nieuwe journalistiek,’ maar dan wel vanuit elitaire hoogten waar men grote waarde hecht aan die vorm van beleefdheid die iedere genocide goed praat, als er achteraf maar een ‘geleerd’ of ‘welbespraakt’ kader aan wordt gegeven.
Visueel beleefd en vooral verbaal ‘correct’ toont het stervende nieuwsimperium wat het eigenlijk beschouwt als de ‘Tokkies’ van de nieuwe verslaggeving – de journalisten zonder een hijgende raad van journalistiek in de nek die bepaald wat ‘maatschappelijk aanvaardbaar’ is en hun financiële meester dient – maar laat eigenlijk doorschemeren dat dit nou niet bepaald de kant is die je op moet willen, beleefd volk dat we zijn.
Want eigenlijk zijn de ‘internet-journalisten’ vooral maar een beetje ‘half gaar,’ en dat moeten we ‘toch niet willen.’
Maar de honden van de ‘gevestigde orde’ zijn op sterven na dood, zij weten het en graaien daarom wat er nog te graaien valt. Als dit betekent dat ze het economische fascisme waarop de Europese Unie gegrondvest is tot de laatste minuut naar de mond moeten praten, doen zij dit.
Maar de tijd dat we zoiets erg moeten vinden, is voorbij. We weten het nu immers, we weten wie ze zijn en waar ze voor stonden. Een wereld die geld boven de meest basale mensenrechten heeft verheven, een wereld waarin niemand nog recht heeft op voedsel die het zich financieel niet veroorloven kan heeft zich dankzij hun kunnen ontvouwen en uitbreiden. Met betrekking tot dit laatste zeg ik: omdat zij willens en wetens de volkeren hebben misleid, en ieder mens in het sociale vangnet van de elitaire psychopaten gedreven heeft, verdienen zij zonder uitzondering de doodstraf
Het zijn immers ook mensen waarvoor uitsluitend de rechten tellen die men zich financieel veroorloven kan.
Omdat binnenkort de dollar en de euro sterven, zal er ook voor hen maar weinig over blijven dat men zich financieel veroorloven kan. Dan zijn er slechts nog de handen van een hongerend en lijdend volk.
Als die handen eenmaal uitgestoken worden, zal het zeker niet ter hulpe zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten