De realiteit en de Derde Wereld hebben één overeenkomst: er zit geen brood meer in

De realiteit en de Derde Wereld

hebben één overeenkomst: er zit geen brood meer in

 

Succesvolle schrijvers van fictie zoals Steven King weten dit maar al te goed.

Al te veel realiteit en het boek verkoopt niet, want zo is het nu eenmaal gesteld in een wereld die voornamelijk op dromen draait. Of het nu de Amerikaanse droom is, of de financiële droom van een Wereldbank, dromen kunnen zonder uitzondering alleen worden gedroomd tijdens een staat van slaap of halfwaakzaamheid.

 

Hiervan is het voortbestaan van de droom dan ook in alle facetten en ten alle tijde afhankelijk.

Een groot gedeelte van de mensheid beseft zich wel terdege dat het op de een of andere manier in een alsmaar doorlopende circusvoorstelling is terechtgekomen, maar is zo gewend geraakt aan haar zitplaats dat het nu weigert het circus te verlaten. Al te luide en waarschuwende stemmen worden dan ook niet op prijs gesteld. Het schrijven van artikelen is dan ook dikwijls een afweging – iedere dag opnieuw een strijd – want voor je het weet ‘lig je eruit’ en wordt je niet serieus genomen.

 

Het vreemde is dat ditzelfde volk blijft geloven in de noodzaak van haar ‘management’, ook in die delen van de wereld waar het meest geleden wordt. Misschien wel juist in die delen, want wanneer het ene plunderregiem is uitgeregeerd, wordt het nieuwe dat voor dezelfde meesters werkt alweer aanbeden.

 

Schrijven over zaken als de Derde Wereld doet iemand verworden tot de Derde Wereld, er zit geen brood meer in! Mensen willen alles op een presenteerblad aangereikt krijgen, behalve het wezen van waarachtigheid. We hebben leren leven in een wereld waarin iedere seconde een mensenleven wordt beëindigd op de sociale status, we hebben leren leven met het feit dat iemand zonder geld geen recht meer heeft op bestaan, tegen zijn of haar eigen geboorte in.

 

We hebben leren leven met het feit dat hoge en prestigieuze opleidingen mensen voortbrengt die de ondergang van de wereld helpen bespoedigen en propageren, en we hebben leren leven met het feit dat een kleine, selecte en ongeziene club, meer claimt te weten over het leven dat u leeft dan uzelf en willen hun derhalve laten regeren.

 

Nee, het schrijven over de onderwerpen die me werkelijk bezighouden is in een wereld die is verworden tot een zeepbel die ieder moment uit elkaar kan spatten, geen gemakkelijke opgave. Mensen verzoeken me nu vriendelijk om eens een meer positief geluid te laten horen, ook als dat betekent dat dit geluid tegen alle realiteit dient in te schallen. Wanneer de kinderen huilen verwacht men dat ik lachbuien produceer, wanneer de zon verduisterd wordt verwacht men dat ik een heldere dag onder de aandacht breng.

 

Deze gang van zaken houdt me gedurende die momenten dat ik niet schrijf dan ook vaak bezig.

Want ik vraag me werkelijk af hoe zoveel mensen met gezond verstand een leven willen voorschrijven dat indruist tegen alle werkelijkheid in. Ik ben mij er ten zeerste van bewust dat er vele goede zaken gebeuren waarover men de prachtigste dingen zou kunnen schrijven die evenzeer waar zouden zijn. Maar aan de andere kant gebeuren ook deze dingen aan boord van een zinkend schip dat ons uiteindelijk allemaal zal meesleuren in haar gang naar de bodem.

 

Ik weiger dan ook de tekenen van deze tijd tegen mijn zintuigen en mijn beter weten in te negeren. Niet zozeer omdat het waarschuwen en informeren zin zouden hebben met betrekking tot het publiek dat liever een doorlopende valse voorstelling van zaken ziet, dan ook maar voor vijf minuten de waarheid onder ogen te moeten komen.

 

Nee, ik schrijf over deze onderwerpen omdat ze een onderdeel van ons allen vormen – ook een onderdeel van hen die het bestaan van de problematiek het liefst willen wegschuiven onder de mantel van ongefundeerde en vals optimisme. Voor mij is dit zoiets als het in brand steken van de muren van je huis om warmte op te wekken, hoe lang zou zoiets goed moeten blijven gaan?

 

Ik ben nu eenmaal geen mens van de schone schijn.

 

Dit is wie ik ben, en aan de werkelijkheid heb ik blijvend mijn stem verbonden.

 

Of men dit nu zint of niet.